Oh jullie kunnen weer naar de bioscoop hoor, want er is weer een mega toffe familiefilm in première gegaan: Kung Fu Panda 4! Wij hebben hem al mogen zien en we hebben weer met vier man op het puntje van onze stoel gezeten. Ik zal jullie even wat meer vertellen.
Door: Lisanne van Uunen
Moeilijk ‘puberpubliek’
Onze bioscoopstoeltjes werden gevuld door mijn gevarieerde gezin: Quinten van (bijna)14, Feline van 12, Lucas van 5 en ondertekende (39). En ja, deze film is leuk voor al deze leeftijden! Dit had ik ook al wel verwacht want toen ik vroeg wie er mee ging hoorde ik 3x volmondig JA! Dat laat wel zien dat de franchise van Kung Fu Panda bij ons flink ingebed is. Dat is wel logisch want ze zijn met de eerste drie delen opgegroeid, maar als een puber iets leuk blijft vinden heb je zeker iets goed gedaan (dit kunnen mijn mede puberouders bevestigen).
Per deel steeds wat serieuzer en tóch om te lachen
Toch wel knap hé van Dreamworks en Universal dat ze het publiek weten te binden tot een deel 4. Vaak is een succesvolle film al klaar bij deel 1. Een deel 2 wordt gewoon niet vaak beter. De truc die ze hebben toegepast om dit verhaal toch weer tot een succes te maken, is het introduceren van een nieuw verhaal met nieuwe bijfiguren maar met dezelfde hoofdfiguur. Het verhaal bevat zo terugkerende elementen, Po en de Kung Fu zijn letterlijk de rode draad. Maar ondertussen leer je de hoofdfiguur steeds beter kennen. Je ziet hem ontwikkelen en dat gaat letterlijk niet zonder slag of stoot. Want ondanks dat de film geschikt zijn voor de familie, zijn de boodschappen echt geen rozengeur en manenschijn. Waar in eerdere delen ‘anders zijn’ en ‘adoptie’ centraal stonden, gaat het in dit vierde deel over hoe moeilijk het is om te (willen)
The journey of PO so far
De iets wat lompe Panda Po uit deel één (2008), die daar getypeerd wordt in het Noodle restaurantje van zijn adoptievader waar hij de boel flink in de (Noodle) soep liet lopen, heeft toch flink wat persoonlijk groei door gemaakt. Het was in die eerste film natuurlijk een enorme verrassing dat juist Po het uiteindelijk ‘schopte’ tot drakenkrijger. In deel 2 (2011) wordt de stad bedreigd door Shen, een slechterik die ook betrokken blijkt te zijn geweest bij het ‘verdwijnen’ van Po’s echte ouders. Als drakenkrijger moet Po de strijdt aan met Shen om de stad te beschermen maar dat kan niet zonder innerlijke rust te vinden. Dit lukt gelukkig wel, maar alleen met de hulp van anderen. Deel drie (2016) is een film vol met weerzien en confrontatie. Po ontmoet zijn doodgewaande vader, die woont in een verborgen pandadorp. Natuurlijk dreigt ook hier gevaar en nu moest Po zelf de panda’s uit het dorp, die liever lui dan moe zijn, trainen om de strijdt succesvol te kunnen voeren.
2024 – Deel 4
In deel vier staat Po voor meerdere uitdagingen. Shifu vertelt Po dat het tijd is voor Po om de rol van spiritueel leider aan te nemen. Dit is natuurlijk een hele andere rol dan drakenkrijger én als hij spiritueel leider wordt, wie wordt er dan drakenkrijger? Po is helemaal nog niet toe om die rol aan een ander te geven, hij vindt het zelf té leuk dus doet hij van alles om de keuze nog eventjes voor zich uit te kunnen schuiven.
Tegelijk is er natuurlijk ook weer een strijdt te leveren, want wat is Kung Fu Panda zonder Kung Fu. Dit keer voert Po strijdt tegen de Kameleon die zich voordoet als Tai Lung. Maar deze vijand kan ook andere vormen aannemen en zo lokt ze Po met een sluw plan naar zich toe. De vurige vijf spelen in deze film eigenlijk geen rol. Daardoor is er ruimte voor nieuwe figuren zoals de vos Zhen. Zoals alle dieren in deze reeks tonen zij in karakter eigenschappen die ook bij hun dierlijke eigenschappen passen dus het is maar de vraag of Po dit sluwe vosje kan vertrouwen. Verrassend zijn de vaders van Po, zijn biologische en adoptievader. Beide hebben absoluut niet de moed die Po als drakenkrijger wel heeft, maar hun gezamenlijke liefde voor ‘hun zoon’ zorgt er wel voor dat ze Po op een noodzakelijk moment te hulp kunnen schieten.
Het oordeel van de kids over deze film
- Quinten (14) had een beetje te doen met Po omdat hij de Kung Fu zo leuk vindt dat hij nog geen zin heeft om het ‘stokje’ aan iemand anders door te geven. Wat hij erg grappig vond was dat Po ook bij hele serieuze aangelegenheden steeds aan eten moet denken.
- Feline (12) vond het ‘gewoon een leuke film’. Dat heb je soms als puber, dan is dat het antwoord waar je het als ouder mee moet doen.
- Lucas (5) vond het best wel een beetje spannend. Vrij aan het begin kroop hij al op schoot. Bij het ‘eindgevecht’ zei hij dat hij bang was dat de panda dood zou gaan. Ik snap dat wel. Dat wil je gewoon niet, Panda Po is gewoon té lief. Maar bij mama op schoot (die vervolgens na bijna 2 uur zitten wel spierpijn had van het compenseren van het wiebelende kindje) heeft hij er toch wel van genoten hoor. Po is zijn absolute favoriet en hij vond de Kameleon niet zo aardig, precies zoals dit bedoeld was door de producenten.
De grote ‘vriendelijke’ Panda
Wat ik het leuke vind aan deze films? Wat ons betreft is dat dat Po, hoe getraind dan ook, altijd die grote knuffelbare en lieve panda blijft. Het is een personage dat totaal niet past bij de rollen die hij verworven heeft, maar deze rollen vervult hij wel met zijn eigen ‘verve’. Zijn gevechten wint hij nog altijd vooral met een grote dosis geluk, wilskracht en op karakter. Dit, gecombineerd met een grote dosis humor, maakt dat het leuk blijft om naar te kijken, zelfs 16 jaar naar de het verschijnen van het oorspronkelijke deel. De Nederlandse stemmencast vervult hun rol in de Nederlandse versie met grote toewijding, Martijn Fischer is de beste Nederlandse Po die we ons maar kunnen wensen. Lucretia van der Vloot zet ook echt een heerlijke venijnige Kameleon neer en Patty Brard een oververhit Oma Zwijn.
Jack the man!
Als fan van Jack Black, wil ik zelf natuurlijk ook wel de Orginele versie nog gaan bekijken. Die man is zo geweldig, en als je een beetje actief bent op de socials dan heb je wel gezien dat deze man weer een onovertroffen media circus heeft opgezet rondom het verschijnen van deze Kun Fu Panda film. Heb je het nog niet gezien, dan zou ik het zeker even opzoeken. Hij is zelfs wel vergelijkbaar met het personage dat hij vertolkt, hij is groter dan gemiddeld maar heeft presence en steelt de show! Met zijn rol als Bowser in Super Mario ging hij ook al viral maar ik zal er niet van staan te kijken als zijn versie van ‘Hit me baby one more time’ (je weet wel die van Britney spears) hetzelfde succesvolle traject zal afleggen.
Maar nogmaals, heb je jongere kinderen en kijk je zelf graag in het Nederlands, zeker doen. De Nederlandse cast was spot on. Toch grappig dat je stemmen kunt vinden die goed passen bij een dier. Tot zo ver mijn gemijmer, go to the movies en laat je eigen buikje, ook als hij wat dikker is, schudden van het lachen.
Lees ook:
Blogevent: Kung Fu Panda in de dierentuin
Ninja Turtles Movie: nostalgisch en vernieuwend tegelijk
