Rook uit je doos; ervaring met een lisexcisie

Mijn uitstrijkje was fout. Dat gebeurt wel vaker, maar is toch vervelend. Dit keer had ik een thuistest gedaan, waar HPV uit kwam. Kan sinds kort, maar als het fout is mag je alsnog langs de huisarts waar de assistente nog een uitstrijkje afneemt. Afijn, ondertussen maakt de puber huiswerk over geslachtsziektes en moet ze onder meer informatie vinden over HPV… Daarom mijn ervaringsverhaal met een lisexcisie, want HPV kan dus baarmoederhalskanker veroorzaken. 

De meiden zijn zelf nog niet zo lang geleden gevaccineerd tegen HPV, dat betekent voor hen 50 tot 60% minder risico. Kon in mijn tijd nog niet, dus net als zo’n 80 tot 90% van de Nederlanders heb je dan weleens een HPV besmetting. Condooms beschermen je niet tegen dit virus. HPV staat voor Humaan Pappillomavirus, kortom de virussoort die rare celgroei zoals wratten veroorzaakt. Of, zoals in mijn geval, foute cellen in je baarmoederhals, een voorstadium van baarmoederhalskanker. HPV kan jarenlang in je lichaam zitten, zonder dat het iets doet. Infecties worden meestal door het lichaam zelf opgeruimd. Zoals de vorige keer dat ik op mijn blog schreef over een fout uitstrijkje, een half jaar later was ik gelukkig ‘schoon’.

Biopt bij de gyneacoloog

Dit keer wees onderzoek van het laboratium echter uit dat er niet alleen HPV maar ook foute cellen in mijn baarmoederhals zaten. Ik kreeg dus een doorverwijzing naar de gyneacoloog voor een biopt. Daaraan kunnen ze zien hoeveel foute cellen er zitten en hoe diep die in het weefsel zijn genesteld. Ik vond dit al heel spannend, je weet gewoon niet wat je kunt verwachten. Een biopt is een stukje weefself wegnemen. Hoeveel pijn gaat het doen? Kun je daarna ooit nog normaal sex hebben? In de instructies staat dat je maandverband mee moet nemen voor daarna…

De grote tip: ga niet alleen en neem vooraf paracetamol in.

Het doet best pijn dus daarna is het lekker als iemand anders je naar huis rijdt. Tijdens de afspraak probeerde de gyneacoloog me gerust te stellen. Dat het wel mee zou vallen enzo. Mijn vriend bleef wijselijk aan de andere kant van het gordijntje zitten tijdens het nemen van de biopt. ‘Wilt u niet haar hand vasthouden?’ vroeg de verpleegster nog. Nope. Slim van hem, want een rokende doos is voor mannen toch wel een libidokiller. 

Een rokende doos? Ja. Dat is wat je kunt verwachten. Benen in de beugels. Ze doen de eendenbek er in en gaan dan met een cameraatje (je mag meekijken tot ze de wond dichtbranden) en een metalen lusje naar binnen. Knippen een klein stukje weefsel weg voor onderzoek en branden dat wondje vervolgens dicht. Ik bleek niet één maar twee plekken te hebben met foute cellen, er werden dus 2 biopten genomen.

Je moet even zuchten terwijl ze een stukje wegknippen. Dit doet geen pijn. Wat wel pijn doet is het dichtbranden van die wondjes. Het ruikt heel onaangenaam naar verbrand vlees (en niet zoals op een bbq) en er komt dus rook uit je doos… Bizar.

Eigenlijk had ik vooraf beter paracetamol kunnen slikken. Na de biopten ben ik mijn bed in gedoken. Als zzp-er ga je graag een dag later weer aan het werk, maar dat lukte niet. Ik had nog veel pijn. Weer een dag later ging het beter gelukkig. Het ‘vloeien’ (verliezen van bloed en wondvocht) duurde ongeveer 4 dagen.

Uitslag van de biopten

Direct na het nemen van de biopten, gaf de gyneacoloog aan dat het leek mee te vallen qua besmette cellen. Waarschijnlijk zou de uitslag zijn dat ik af kon wachten dat mijn lichaam het zelf op zou ruimen. De echte uitslag, nadat het weefsel was onderzocht door de patholoog, bleek echter toch anders. Een PAP3 met CIN2, oftewel foute cellen die in gradatie 2 al in mijn baarmoederhals zaten. Gradatie CIN3 zit het nog dieper en de volgende gradaties dan is het al kanker. Met CIN2 zit het foute deel nog oppervlakkig genoeg om via een lisexcisie uit je lijf te snijden. Wanneer de foute cellen weg zijn, heeft je lichaam kans om de HPV besmetting op te ruimen.

Zitten de afwijkende cellen toch dieper? Dan heb je soms een conisatie nodig, waarbij ze nog meer weghalen. Gelukkig was dat bij mij niet nodig, maar vlak voor de operatie sprak ik iemand die meedere lisexcisies en ook een conisatie achter de rug had en me gerust wist te stellen. ‘Het is toch een beetje een taboe onderwerp,’ zei ze. In principe kun je een lisexcisie met alleen wat verdovingsprikken laten doen. Zelf zag ik dat na de biopten helemaal niet zitten. Mijn gyneacoloog gaf aan dat ik ook kon kiezen voor de optie ‘afwachten’ of een lisexcisie onder sedatie. 

Lisexcisie onder sedatie

Tja afwachten? No way. Opzouten met die kankerzooi, ik wilde het zo snel mogelijk uit mijn lijf! Een keuze die bevestigd werd door de zuster die me nog geen 10 minuten na het gesprek met de gyneacoloog belde om de operatie in te plannen. Eigenlijk iedereen van het ziekenhuis die ik sprak, gaf aan dat je het beter snel weg kunt hebben. Als je een half jaar wacht, kan het tenslotte ook nog veel verder uitbreiden en dieper in je baarmoederhals schade aanrichten.

Omdat ik veel last van pijn had na het nemen van de biopten en het niet zag zitten om nog een keer rook uit mijn doos te zien komen… Of nou ja al helemaal niet om een stuk of wat verdovingsprikken in mijn muts te krijgen, koos ik voor de lisexcisie onder sedatie. Sedatie is geen algehele narcose, maar een licht roesje zeggen ze. Ik kreeg een infuus in mijn arm (kon zelf de beste plek aangeven, waar de Bloedbank ook altijd prikt). 

Tijdens de operatie om een spiraal uit mijn buik te snijden (neem dus NOOIT een spiraal!) kreeg ik wel algehele narcose. Ze deden hier een kapje op mijn neus met slaapmiddel. Ik moet zeggen dat ik daarna net zo slaperig was als na het arm-infuus bij de lisexcisie dus wat mij betreft geen verschil: je bent zo weg, je wordt half wakker in de uitslaapkamer en wordt dan naar de afdeling teruggereden. 

Hoe ging het voor en na de lisexcisie?

De dag van de operatie moest ik uiteraard nuchter blijven vanwege de sedatie. Dochterlief ging mee (dan werd ze daarna door mijn vriend naar school gebracht, de slimmerd) om me in te checken. Dat was heel fijn, een knuffel vooraf doet een mens goed tenslotte. Kon ik zelf in alle rust nog even een serietje kijken en de krant lezen op mijn telefoon. Mijn buurvrouwen hadden een wachtende man naast hun bed, dat vond ik helemaal niks. Liever even alleen tijd. Rustig de paracetamols slikken en omkleden. Of nou ja… in je uppie lukt dat niet zo dus ik moest in mijn halve nakie langs de wachtende mannen op zoek naar een zuster om de achterkant dicht te maken. Blegh. Een ziekenhuis voelt niet hetzelfde als een sauna, ook al heb je bij beiden een kluisje voor je kleding.

In ieder geval, als je aan de beurt bent dan rijdt de zustje je bed naar de voorbereidingskamer. Daar liggen allerlei patiënten vlak voor hun operatie. Ze doen de laatste checks en prikken je infuus. Vervolgens word je doorgereden naar de juiste operatiekamer. Daar moest ik in de stoel met beugels klimmen, waarna ik heel snel onder zeil was.

Ze hebben vlak voor het inspuiten wel verteld welke middelen er voor de sedatie werden gebruikt, maar ik heb het niet goed onthouden. Ketamine in ieder geval en verder weet ik het niet. Ik weet dat ik op de uitslaapkamer heb gezegd dat ik veel pijn had, daarna ben ik weer verder gaan slapen. De zusters maakten verschillende keren opmerkingen dat ik maar niet wakker werd en ik hoorde hoe mijn vriend gebeld werd. Ik vond het wel best, even slapen kon geen kwijt. 

Een zuster vroeg of ik koffie wilde (ja natuurlijk) waarna ik weer verder sliep. Ik voelde me gewoon ontzetttend moe. Moeier. Moeist. En ik lag toch in bed. Ondertussen weet ik dat de dokter aan mijn bed stond om te vertellen dat de operatie goed was gegaan en dat het meeviel qua fout weefsel. Ze hoefden niet heel veel weg te snijden. Yay. Uiteindelijk bedacht ik dat koude koffie zonde is (en ik had best dorst) dus toch mijn best gedaan om wakker te worden. Mocht nog iets te eten kiezen ook. Toen ik weer een klein beetje op de wereld was, heeft de zuster mijn telefoon uit het kluisje gehaald en kon ik wat beloofde belletjes plegen. 

Vlak voor ik naar het toilet kon, kwam een zuster nog even checken hoeveel bloed ik verloor. Ze bleken het goed dichtgebrand te hebben, dus viel reuze mee. (Zeker in vergelijking met de biopten.) Geen last met plassen ook, niet dat je dat kan verwachten maar goed ik was op alles voorbereid. Wel was ik wat draaierig, dus ik heb nog even flink rustig aan gedaan. De ‘dubbele bedbezetting’ is nog niet ingevoerd, dus ik mocht mijn tijd nemen en tot na twaalven blijven.

Uiteindelijk ben ik volgens mij rond half 3 naar huis gegaan en vertroeteld door mijn vriend met kopjes thee en lekker eten. Veel series en films gekeken en rustig aan gedaan. Mijn kinderen waren de volgende dag weer thuis. De operatie was op woensdag en op zaterdag had ik een zakelijk event staan inclusief warme lunch voor het gezin met daarna een bezoek aan het safaripark. Voor de kinderen wilde ik er dus graag naar toe, maar wel blij dat je het safaripark met je eigen auto kunt doen zodat je kunt blijven zitten. De volgende dag voelde ik me gesloopt. Afijn, nog een paar keer probeerde ik toch iets te doen qua huishouden, werk, kinderen (de oudste had al eerder meivakantie) en dat ging dus niet helemaal goed. 

Wond open

De wond ging de dinsdag erna open (korst er af) en waar ik eerst aan inlegkruisjes genoeg had, moest ik de rest van de week flink met dikke maandverbanden in de weer. Terwijl ik dit schrijf verlies ik nog steeds wondvocht. Voel me dus ook een slappe vaatdoek, door het bloedverlies is mijn eerdere energie wel verdwenen. Nog gebeld met de poli voor wat tips: niet fietsen (oeps, moest een kind haar voorstelling bekijken op Koningsdag), geen boodschappen sjouwen (oeps), niet stofzuigen (als je op de bank hangt zie je pas echt hoe vies het huis is), niet in bad (heb ik niet) of de sauna (heb ik ook niet). En natuurlijk geen squats doen of andere dingen die druk op je onderlijf geven. Meer rust dus. Hoe dan?

Als zzp-er is dat altijd lastig. Mijn kinderen zijn gelukkig een weekje met hun vader op vakantie, dat scheelt. Hier en daar werk ik een paar minuutjes aan dit artikel, werk ik mijn mailbox bij, pleeg ik wat belletjes en pak ik spoedzaken op. Toen de wond weer open was (en natuurlijk de eerste dagen) had ik best wat pijn, maar verder valt dat erg mee. De slapheid is wel vervelend en natuurlijk het constant verversen van je maandverband en inlegkruisjes. Ook erg irritant. Maar goed, ik probeer zoveel mogelijk op de bank te hangen en nu dan eindelijk buiten het zonnetje schijnt… af en toe een paar bladzijden te lezen in een boek. 

Bankhangtips

Mocht je zelf ook even niks kunnen tips zoeken:

• Ik lees: The subtle art of not giving a fuck door Mark Manson
• La Brea – serie op Prime lekker bingen, een sinkhole in San Fransisco brengt mensen naar de oertijd
• The Good Doctor – ziekenhuisserie op Netflix met 6 seizoen over de autistische Shaun die chirurg wil worden
• The Grand Tour – serie op Prime met de TopGear mannen die rare autoroutes afleggen en elkaar pranken
• Scotoe – grappige Nederlandse film á la Bad Boys op Prime
• Fallout – bizarre serie op Prime over een kernramp waarmee de aarde is verkloot enkel voor financieel gewin, een machtspositie voor bedrijven die fallout shelters bouwen

Afijn, zo heb ik flink wat series en films aan mijn kijklijst toegevoegd. Dit is een kleine greep uit mijn kijkvoer. Mocht jij nog tips hebben, dan hoor ik het graag!

In ieder geval: doe mee aan het bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker, want ik heb geluk gehad. Een lezeres moest helaas haar complete baarmoeder laten verwijderen…

Staat er bij jou een lisexcisie of conisatie op de planning? Dan wens ik je heel veel sterkte en doe echt even rustig aan. (Ja, is lastig.)