Moet ik mij schamen voor mijn werk?

Wat doe je voor werk? Een vraag die vaak wordt gesteld, zeker als je net als ik regelmatig op een netwerkbijeenkomst aanwezig bent om zakelijke contacten te leggen. Mijn zzp werkzaamheden zijn vaak nogal lastig uit te leggen. Bovendien krijg je er niet altijd leuke reacties op. Moet ik mij schamen voor mijn werk? Is het een schaambaan? Schaam jij je voor wat je doet?

Afijn, gisteren had ik weer een netwerk bijeenkomst. Sommige mensen reageerden geïnteresseerd en wilden direct van alles weten. In de categorie geïnteresseerde mensen is eigenlijk de volgende vraag standaard: “Kun je daarvan leven?” 

Er waren echter ook mensen met een onderneming die meer aanzien heeft dan de mijne. Een jongen – mijn leeftijd – was al met pensioen en vond influencer marketing al direct complete onzin. Misschien mijn eigen schuld ook. Ik schatte zo in dat hij niet zou snappen wat ik precies doe dus ik besloot een term te gebruiken die iets meer in zijn straatje zou liggen en zei dus dat ik “iets doe met influencer marketing”. Dat werd alleen direct met grote namen en Bekende Nederlanders geassocieerd. Iets waar ik dus juist helemaal niets mee doe en me zelfs een beetje ongemakkelijk bij voel. Afijn, influencer marketing was in zijn ogen complete onzin, lucht, vluchtig en geldklopperij. 

Het was geen naar gesprek ofzo, maar ik merk toch eigenlijk altijd dat ik blijkbaar een bepaalde gêne moet ervaren bij mijn werk. Ook vanwege de opmerkingen in de categorie “kun je daarvan leven”. Het geeft je toch het gevoel dat het er misschien niet zo toe doet met die onderneming van jou. Dat je je er eigenlijk flink voor zou moeten schamen dat je jouw brood verdiend met reclame maken voor anderen. De gepensioneerde leeftijdsgenoot heeft overigens zelf goed geboerd met reclame maken voor anderen, maar dan op televisie. Dat is dan weer wel algemeen geaccepteerd. 

Influencers als oorzaak personeelstekort?

Op social media las ik enkele reacties onder een bericht van iemand die een leuk inkomen verdient als influencer op een sociaal kanaal. Die waren niet bepaald sympathiek. De dame in kwestie – ik vind het knap wat ze heeft bereikt en ik doe het haar niet na – werd compleet uitgekotst en er zou door haar werkzaamheden onder andere zo’n personeelstekort zijn… omdat iedereen influencer zou willen zijn. Let wel: de influencer in kwestie deed het ‘erbij’ en had een loondienst-baan.

Nou mensen, ik ben inmiddels door zoveel ondernemingen er na een tijdelijk contract uitgekotst dat ik dit werk al lang deed vóórdat er tekorten waren. Daarmee lever ik een belangrijke bijdrage aan de economie, want reken maar dat ik belasting betaal als ondernemer… Het is niet eenvoudig om er je brood mee te verdienen, sterker nog het is bijzonder onzeker. En als je langdurig ernstig ziek bent, hoef je echt op niemand te rekenen voor financiële steun. 

Zelf kreeg ik ook een lelijke reactie op social media. Want “je doet toch alles?” en alles doen wordt geassocieerd met veel geld hebben. Ik heb het goed, dat zeker. Maar dat is juist omdat ik door mijn werk geen geld nodig heb om bepaalde dingen te doen. Sterker nog, ik wordt daarvoor betaald. Geld is niet het enige ruilmiddel in deze wereld. Met de huidige inflatie, zou het misschien voor meer mensen verstandig zijn om verder te kijken dan transacties gebaseerd op geld alleen…

Is de ene reclame vorm minder walgelijk dan de andere?

Ik doe toch eigenlijk precies hetzelfde als de reclamemaker op tv maar dan op kleinere schaal? Ik hoef ook geen acteurs in te huren, want ik gebruik mijn authentieke zelf. Of ik plaats aangeleverde artikelen. Is dat iets waarvoor ik mij zou moeten schamen? Nee, maar het voelt in dit soort gevallen wel ongemakkelijk. Ook omdat dit niet het enige is wat ik doe. Ik probeer mensen te inspireren, informeren en op ideeën te brengen. Daarnaast help ik andere mensen aan inkomsten, bloggers om precies te zijn. Het werven van linkbuilding opdrachten voor anderen doe ik nog steeds, al is het op een lager pitje dan in 2017.

Maar als ik op een netwerkbijeenkomst ga vertellen dat “ik iets doe in de linkbuilding”, dan snapt niemand wat ik doe. Dus dat zeg ik niet direct, pas als je een beetje verder in het gesprek ben leg ik uit hoe dat werkt. Afgestemd op het tech-savvy niveau van de gesprekspartner. Bij telefonische verkopers gooi ik deze term er overigens wel direct in. “Oh wat leuk dat je belt, je wilde een linkbuilding campagne afnemen? Hoeveel budget heb je hiervoor beschikbaar?” Het is namelijk de perfecte manier om zo’n gesprek af te kappen, want de jonge bellers hebben geen flauw benul van SEO en schrikken zich rot als ik vervolgens zeg “gat wat ouderwets dat je deze tool nog niet inzet”. Dan kan ik ze ook makkelijker afwimpelen.

Daarnaast organiseer ik ook nog PR events met de Blogboot. Dat is wat makkelijker uit te leggen aan de ‘leek’. Dus dit antwoord geef ik op netwerkbijeenkomsten ook nog weleens om uit te leggen wat ik doe. Dan kan ik altijd nog toelichten dat ik met bloggers op een boot vaar, dat de bloggers leuke content maken en dat de waarde – zeker voor webshops – naast de reclame vooral zit in de backlinks die ze hiermee kunnen realiseren. Mits ze de bloggers in kwestie van een mooi cadeautje voorzien uiteraard, maar voor wie een leuke shop of merk heeft is dit nooit een probleem.

Ik maak eigenlijk best veel mensen blij. Doordat ze antwoord vinden op een vraag. Doordat ze ineens een leuk idee hebben om zelf in hun leven toe te passen. En de mensen die achter de schermen geld verdienen aan mijn ondernemerszin, die backlinks en reclame scoren, die mooie nieuwe contacten op doen en een geweldig leuke dag beleven. 

Alleen: hoe leg ik dat uit als mensen vragen wat ik voor onderneming heb?

Geen idee. Dus zeg ik maar dat ik blogger ben. Dat ik PR events organiseer. En dat ik iets doe met influencer marketing. Hoe walgelijk mensen dat laatste ook vinden. En hoe suf en ongeloofwaardig ze het eerste vinden. Want je geld verdienen met leuke dingen doen? Met mensen inspireren? Zorgen dat ze dankzij jou mooie opdrachten of klanten kunnen werven? Dat is toch iets in de ‘shame zone of life’. 

Maar om nou een volgende keer te antwoorden met “ik werk in de twilight zone” is ook weer zo wat. Straks denken ze nog dat ik in de prostitutie, crypto of gokwereld zit. Of andere schimmige zaakjes. Online ondernemer, vind ik een te vaag antwoord. Jammer vind ik het wel, dat ik me blijkbaar zou moeten schamen voor mijn werk. Ik vind het ontzettend leuk wat ik doe en het stelt me in staat om geweldige herinneringen te maken met mijn kinderen zolang ik er nog ben en nu ik dat weer kan. (Al deed ik het ook toen ik ziek was.) En het inkomen dat ik ermee verdien, heeft het UWV behoorlijk wat aan WW-uitkeringen richting mij bespaard. Zo is het ook nog weer. En toch heb ik blijkbaar een schaambaan…

Lees ook: Whitepaper: als blogger samenwerken met bedrijven, hoe doe je dat?

Wat doe jij eigenlijk voor werk? En schaam je je daarvoor?