Ervaring met een longscintigrafie

Vanwege aanhoudende longpijn na een fikse corona longontsteking, werd er onderzoek gedaan om te zien waar deze pijn vandaan komt. Op röntgenfoto’s was geen permanente schade te zien. Corona vergroot de kans op stolsels, het vermoeden van mijn longarts was dan ook hele kleine longembolieën die de pijn veroorzaken. De meest nauwkeurige manier om dit aan te tonen is met een longscintigrafie.

In dit artikel vertel ik je mijn ervaring met dit onderzoek. Voorafgaand deed ik eerst een spirometrie, waarbij de longcapaciteit wordt beoordeeld. 

Spirometrie

Met een spirometrie wordt snel de capaciteit van je longen bepaald. Het is vaak onderdeel van een uitgebreider longfunctieonderzoek. Ze kunnen hiermee ook ziektes als astma en COPD achterhalen. Ik moest op een stoel zitten en op een bepaalde manier in en uitademen met een knijper op mijn neus. Je moet vooral het uitademen met veel kracht doen.

Voor dit onderzoek had ik expres mijn puffer niet gebruikt. Met bepaalde stoffen in de buis moet je deze test nog eens herhalen, waarbij de longblaasjes iets verder open gaan staan. Het goede nieuws: omdat ik nooit heb gerookt is mijn longfunctie nog 100%!

Iedereen die covid heeft gehad, weet de gevolgen van inspanning wel. Dat is niet goed. Ze hebben me wel na de afspraak nog even op een stoel gezet en van een glaasje water en wat te eten voorzien. Maar corona-terugvallen treden vaak niet direct op, maar worden langzaam erger.

Dit onderzoek was naar, maar ik was daarna bij de longarts nog aanspreekbaar. We bespraken de eerder gemaakte thorax foto (een röntgenfoto van je longen), waarop ze toch wat verdachte plekjes zag die ze nader wilde onderzoeken. Daarom werd er een longscintigrafie ingepland.

Daarna nam de pijn aan mijn long toe en niet zo’n klein beetje ook. Ik was redelijk pijnvrij, maar moest na de spirometrie meermaals per dag ibuprofen slikken. Na 2 dagen heb ik daarom nog even teruggebeld of dit normaal was. Toename van longpijn. Dat bleek niet het geval, er werd een spoedröntgenfoto ingepland. Bij de AOV werd ik voor 65% arbeidsongeschikt verklaard: moest door de pijn echt heel veel plat liggen.

Röntgenfoto

De longarts dacht dat ik mogelijk een klaplong had door het onderzoek. Een röntgenfoto gaf gelukkig uitsluitsel: alles zat nog vast. Geen afwijkingen te zien. Ik had al eerder een x-thorax laten maken en deze was vergelijkbaar. Dit keer moest ik echter in de wachtkamer blijven tot er een longarts naar gekeken had om de klaplong uit te sluiten. Hierna kreeg ik nog de optie om op de SEH een hartfilmpje te laten maken, maar mijn ouders hadden met spoed de kinderen opgevangen dus dat heb ik niet gedaan #singlemom.

Longscintigrafie ventilatie en perfusie

Enkele dagen later stond ik ingepland op de afdeling Nucleaire Geneeskunde voor een longscintigrafie. Volgens mijn longarts is dit de meest nauwkeurige methode van onderzoek om afwijkingen te achterhalen. In de praktijk wordt het met name ingezet voor het opsporen van hele kleine longembolieën (oftwel stolsels) die op een röntgen niet te zien zijn.

De verpleging gaf aan dat ze dit onderzoek voor deze pandemie eens per 6 weken een keer deden, in de week in juli 2020 toen ik aan de beurt was stonden er al 6 op de planning. Inmiddels zijn er veel meer besmettingen, dus zullen ze het nog wel drukker hebben. 

Ik moest er heel vroeg zijn met loszittende kleding voor de injectie en bh-loos. Je wilt tenslotte zien wat er in je lijf gebeurt en daar mag geen metaal tussen zitten. Mijn vader pikte me om 7.15 uur op en in de wachtkamer zagen we het verplegend personeel binnenstromen.

De verpleging in het Groene Hart Ziekenhuis was ontzettend lief en heeft foto’s genomen om op mijn blog te delen. Sommige mensen vinden dat vervelend om te zien maar ze zijn zonder bloed en de behandeling was niet naar of pijnlijk ofzo.

Hoe ging het?

Eerst moest ik gaan liggen voor het infuus met de radioactieve stof die werd ingespoten. Een speciale vloeistof die alle aders in de longen zichtbaar maakt. Ze deden het infuus daarom ook in de elleboog, zodat het eerder bij de longen zou zijn. Nadat het infuus was bevestigd, werd de radioactieve stof erbij gepakt. Ik moest diep zuchten tijdens het inspuiten. Dat ziet er naar uit, maar behalve dat het even ‘koud aanvoelt’ in je lijf merk je daar niets van.

Dit spul laat de ‘perfusie‘ in je longen zien. Oftewel: de bloedverdeling. Zo kunnen ze zien of die ergens stagneert omdat er een klontje zit. Ik moest hiervoor op een krukje zitten in verschillende houdingen ten opzichte van het apparaat, een soort röntgen die op je longen wordt gericht.

Ondertussen wordt er een soort filmpje gemaakt, dus je moet heel stil blijven zitten. Kon het filmpje wel zien vanaf mijn krukje en dus meekijken naar het resultaat. Af en toe moest ik wat duidelijker in of uit ademen of even de adem vasthouden. 

Zowel de linker als de rechterlong werd bekeken, ter vergelijking. Mijn linkerlong was tenslotte onaangedaan, de rechter heeft een flinke klap gehad en is bijzonder pijnlijk.

Daarna was het tijd voor het filmen van de ‘ventilatie‘. Oftewel de zuurstofverdeling in de long. Ik moest wederom in bepaalde posities voor het apparaat zitten. Ondertussen kreeg ik een mondkapje op waar een ietwat stinkend radioactief gas doorheen kwam, dat ik moest inademen om de luchtstromen in beeld te krijgen. Geen overheersende geur, niet echt lekker maar ook niet heel vervelend. Van kinderen die de toiletdeur open laten staan na een grote boodschap, heb ik wat stank betreft meer last om een voorbeeld te geven.

De verpleger hield ondertussen iets met lood voor mijn keel en hoofd om dat stuk op het beeld te blokkeren. Kreeg weer ademinstructies en kon vanuit bepaalde posities ook weer meekijken op het scherm. 

Het was mij dan ook al snel duidelijk dat er iets niet helemaal goed was. Dat had ik op het schermpje zelf ook gezien. Het verplegend personeel ging in een andere ruimte de filmpjes analyseren en deze moesten door een aanwezige longarts worden beoordeeld. En dat duurde wel even.

CT-scan en SPECT-scan

Dat er werd gemeld dat er afwijkingen te zien waren, verbaasde mij dan ook niet. Ik mocht mijn vader (die verderop zat te wachten) even appen dat het wat langer zou duren. Er werden een SPECT-scan en een CT-scan gemaakt. Iets dat ik nog niet eerder had meegemaakt. Hiervan voel je helemaal niets, het duurt alleen een half uur waarin je heel stil moet liggen met je armen boven je hoofd en langzaam stukje voor stukje door de apparaten heen gaat. Na afloop ben je door het liggen met de armen omhoog een beetje duizelig. 

De spectraal scan meet net als de scintigrafie de radioactieve deeltjes die de bloedverdeling laten zien. De gewone CT scan is vergelijkbaar met röntgen maar dan gedetailleerder. Laagje voor laagje worden de longen zichtbaar gemaakt. Een computer maakt daar vervolgens 3D beelden van.

Na afloop van het onderzoek leggen ze de filmpjes van de scintigrafie, de spectraal scan en de CT scan over elkaar heen om een goed beeld te krijgen van wat er aan de hand is. 

Uiteindelijk konden ze bij mij geen afwijkingen vinden op de scans. Ik vermoed zelf dat dit komt omdat ik tijdens de scintigrafie in gesprek was met de verpleging. Tijdens de scans moest ik stil liggen en waren zij in een andere ruimte. Mijn klachten nemen toe bij praten. De afwijkingen op de longscintigrafie waren in rust niet op de scans terug te zien. 

Het goede nieuws: geen longembolie! Ook geen hele kleine.

Waar de pijn dan vandaan komt? Vermoedelijk pleuritis (ontsteking van het longvlies), waar niets aan te doen valt behalve rust nemen. Er is niet te zien waarom ik zo’n pijn houd.

Dit zou met de tijd moeten helen. Inmiddels ben ik 7 maanden na covid onderweg. Soms gaat het weer iets beter, nu met de herfst weersomslag neemt de longpijn toe. 

Van de longarts hoorde ik dat alle excovid longpatiënten wordt aanbevolen een griepprik én een pneumokokkenvaccinatie te halen. Beiden kunnen bepaalde vormen van longontsteking voorkomen. Op het nieuws las ik echter dat er een flinke schaarste is door de toegenomen vraag in 2020.

Behalve extra puffers nemen, pijnstilling en rust / vermijden van elke inspanning, kan ik eigenlijk niets doen. Na de covid-fysiotherapie heb ik meer klachten, maar ik wil ook mijn spieren in beweging houden. Massage door de fysio helpt wel tegen de pijn.
Omdat er niets te zien is, geen blijvende schade, in de zomer minder klachten, heb ik de hoop dat de pijn ooit helemaal weg zal zijn. Voor het herstel van een normale longontsteking staat 3 tot 6 maanden. De intensiteit van de pijn aan mijn long is niet gebruikelijk zoveel maanden na covid. Maar er zijn meer mensen met allerlei andere soorten langdurige klachten na het doorlopen van deze ziekte. 

Mijn tip is om een oximeter aan te schaffen om jezelf te meten. Wanneer ik me even niet goed voel, check ik zo de saturatie en hartslag. Tijdens het schrijven van het slot van dit artikel nam ik bijvoorbeeld een pufje en vouwde ik even 3 paar sokken uit de wasmand weg met de oximeter op mijn vinger. Dat resulteerde in een zuurstofdip van 78 (moet tussen de 95 en 100 zijn, het apparaat gaat heel hard piepen als de waarde te laag is) en een hartslag boven de 120. Terwijl op andere momenten de zuurstof goed is en de hartslag onder de 50 dipt. Omdat ik rust neem zodra dit optreed, stijgen de waardes heel snel weer naar normaal. Lichaamstemperatuur loopt vooral op na een warme maaltijd. Dat is veel inspanning (in de zomer werd ik dan ook benauwd).

Allemaal niet relevant genoeg om een arts te consulteren, maar voor jezelf fijn om bij te houden wanneer je verplicht even niets moet doen. Drie paar sokken wegvouwen kan al teveel zijn zoals je ziet…

Wens jou heel veel sterkte met je herstel! Beleef die longscintigrafie alsof je onderdeel uitmaakt van een interessante discovery documentaire en je gaat er heel anders in. Het is geen pijnlijk of vervelend onderzoek.

Voor ervaringen van lotgenoten heb ik zelf veel aan de facebookgroep ‘Corona patiënten met langdurige klachten’. Twee stappen vooruit en weer 3 terug zoals je ook bij mij leest, is voor veel mensen herkenbaar. En het scheelt dat je daardoor niet ieder wissewasje aan je familie of vrienden hoeft te vertellen, maar wel even ergens je verhaal kwijt kunt.

Je mag jouw corona ervaring ook altijd insturen (anoniem of niet) naar blog @ marstyle.nl zodat ik er een artikel van maak zoals deze:

• Mijn ervaring met coronaziekte
• Mariska’s corona ervaring
• Geke’s corona ervaring
• Menstruatie na coronaziekte

Ik wordt er zelf af en toe best verdrietig van dat het zo lang duurt, maar aan de andere kant: er zijn ergere dingen. Artikelen typen kan ik bijvoorbeeld nog prima, al is het tempo wat lager dan voorheen.

Wat was bij jou de uitslag van de longscintigrafie?