“Een opvoeder is een stakker die in het duister tast”

Een stukje doen op een bruiloft. Bij ons toch een beetje traditie. Op alle bruiloften werden stukjes gedaan en toen mijn ouders 12,5 jaar getrouwd waren, regelde mijn tante een gedichtje voor ons om uit te schrijven en op te zeggen. Nu waren mijn ouders alweer 40 jaar getrouwd. En we hadden niets voorbereid…

Er was al wel de afgelopen maanden wat overleg geweest, maar het kwam niet van de grond. Uiteindelijk, op de allerlaatste vakantieavond die mijn ouders hadden geregeld, besloten we dat het grote 40-jarig-huwelijksfeest eigenlijk niet zonder een stukje voorbij kon gaan. Mijn schoonzussen hadden wat goede ideeën. Dat werd hier en daar wat aangevuld door onszelf. Mijn jongste broer zou zijn dronken-pastoor-karakter van stal halen en een trouwceremonie verzorgen, ikzelf las de conference voor waaruit mijn ouders zo vaak quoten en mijn andere broer deed een serieuze speech. Voor elk wat wils 🙂 Ook de kleinkinderen werden erbij betrokken en mochten snoepringen dragen en bloemblaadjes strooien.

Improvisatie alom, maar het was erg leuk en er werd veel gelachen. Vooral door onze ouders! Achteraf kregen we veel complimenten dat het stuk zo goed in elkaar zat…

Conference De Jongens
(tekst: Simon Carmiggelt)

M´n dochtertje is vandaag getrouwd en dat vieren we.
Ze is pas eenentwintig. Ja, ze trouwen vroeg tegenwoordig.
Kijk, hier heb ik nog een fotootje van m´n dochter. Da´s anderhalf jaar terug. Oorspronkelijk zat er nog een knul aan m dochter vast, maar die heb ik er vanaf geknipt. Maar dat was een bevlieging van zeer tijdelijke aard. En waarom zou je nou met zo´n snotneus op je borst blijven rondlopen, nietwaar? Dat heeft geen betekenis. Dus nam ik de schaar en knip, knip, daar lag Pim. Verdomd hij heette Pim!
Als een meid getrouwd is, dan is zo´n meid geen kind meer, dan is zo´n meid ineens méns geworden. En als je als vader zijnde zonder te veel narigheid je dochtertje hebt opgekweekt tot mens, dan mag je als vader zijnde wel effe op die mijlpaal plaats nemen, een zucht van verlichting slaken en een saffie opsteken. Want wat is een kind? Ik zeg altijd: ´Een kind… Kijk eens, we staan er borg voor. Als je kind iets overkomt, is het jouw schuld. Altijd. ´Want als opvoeder falen we´. Trouwens, wat is een opvoeder? Een opvoeder is een stakker die in het duister tast. Mijn vader, hij ruste in vrede, maar mijn vader was een man met een paar harde handen. Die legde heus niet z´n oor op je zieltje te luisteren. Een hengst voor je harses kon je krijgen. En zo ben ik dan opgegroeid tot iemand met vrije levensprincipes.
Multatuli heb al gezegd: ´Kind, als ik me erop voorsta dat ik je vader ben, spuw mij dan in mijn gelaat.´ En daar had Multatuli gelijk in. Toen het puntje bij het paaltje kwam, had Multatuli z´n eigen zoontje aardig verprutst. Maar ja, op papier wist-ie het wijs te zeggen. En daar gaat het maar om bij dit soort schrijvers, nietwaar?
Dus wat heb ik gedaan? Ik heb mijn dochtertje vrij opgevoed. Niet als een boeman, maar ik heb m´n dochtertje opgevoed als een vrind. Ik heb d´r opgevoed als een gelijke. En dan moeten jullie toch eens iets zeggen over die moderne opvoeding.
Ik vroeg en vertelde m´n ouders niks, maar ik deed wat ze zeiden. En zo´n modern kind vertelt je alles, maar doet nooit wat je zegt. In het begin is het nog geen doodwond, maar ja, zo´n meid groeit op en dan komen de jongens. De natuur moet z’n loop hebben, dat ken ik billijken. Ik weet het nog goed. Ze was veertien. Toen komt ze thuis met een knul van achttien. Oh, ik zag het zo: een gluiperd van het zuiverste water. Ene Harrie. Ik droom nog wel eens van ´m als ik zwaar getafeld heb.
Maar ja, wat doe je in de moderne opvoeding? Je zegt niet tegen je eigen dochtertje: ´Meid, ga uit m´n ogen met dat stuk verdriet!´ Maar je haalt die kwal binnen of het Sinterklaas is.
Oh, die Harrie. Hij was er altijd. En hij moest ook altijd mee-eten. En dan was-ie zo gedienstig, weet je wel, zo glijerig. Hij kon alles zo lekker aangeven. Het zout en de jus en de aardappels… Baah! Ik dacht als dát mijn schoonzoon moet worden, dan verhang ik me op een mooie zondagmorgen in het Amsterdamse Bos.
Maar goed, in het begin heb je nog enige invloed, want dan gaat zo´n meid aan je vragen: ´Pa, hoe vind je Harrie? En ik, heel link, ik begon Harrie te prijzen. Ik prees hem regelrecht het graf in. Dat-ie zo gedienstig was en dat-ie alles zo lekker kon aangeven… En zo zaagde ik indirect de poten onder zijn stoel vandaan. Binnen de maand had ik hem plat. Dag, Harrie!
Maar ja… Harrie gaat, Piet komt. Piet gaat, Kees komt. Kees gaat, Nikkie komt. En allemaal mee-eten! Oh, ik heb wat voedsel verstrekt aan die knapen. Maar ja, je denkt ook bij je eigen: rekken en erbij blijven. Als ze vandaag of morgen getrouwd is, dan mot ze het zelf maar weten, dan ken ik er ook niks meer an doen.
Nou, en dat heb ik dan vandaag bereikt. Die knul waarmee ze vanmorgen naar het stadhuis gegaan is, dat is geen kwaaie jongen, hoor. Een beetje een sufferd. Hij helpt bij het afwassen!

Het was aan alle ooms en tantes goed te merken dat er in hun jeugd veel naar Wim Sonneveld geluisterd werd. De bekende quotes van mijn ouders werden luidkeels meegesproken. Leuk is dat! Ik ken eigenlijk weinig van Wim Sonneveld, maar heb deze conference wel even bekeken voor de juiste intonatie. Ga ik vaker doen. Best grappig, ouwe humor!

Zijn ze bij jullie thuis een beetje fan van ‘stukjes’? Of houden jullie er helemaal niet van?