Poldermama’s peuter wordt zaterdag alweer 3 jaar. Ze is een echt klein dametje met pit. Ik geniet er enorm van dat ze nu groter wordt. Baby’s kosten zoveel tijd qua verzorging en stress omdat je er bovenop moet zitten zodat ze geen gevaarlijke fratsen uithalen. Deze peuter is daar namelijk altijd al steengoed in geweest en nog steeds is ze een boefje maar ik hoef me minder ongerust te maken dat ze per ongeluk zichzelf iets aandoet. Haar streken resulteren tegenwoordig eerder in een troep. Ook vervelend, maar niet levensbedreigend.
Zo moest ik laatst al het stoepkrijt weggooien omdat ze er met water, zand en tuinaarde een soepje van had gekookt. En gooit ze de grote en kleine strijkralen het liefst bij elkaar om er vervolgens met een soeplepel doorheen te roeren. Ze kan steeds beter met haar schaar omgaan. Ze wordt zelfstandiger met aan en uitkleden. Ze heeft afscheid genomen van haar speen. Ze weet waar er lekkere dingen liggen en sluipt daar gerust heen in de vroege ochtend, om vervolgens naast het bed van papa en mama een bakje zeer pittige pinda’s leeg te eten met een boevige blik op haar gezicht 🙂
Ondernemend is ze zeker. Maar ze zal niet meer smikkelen van het wc-blok, al durf ik die nog steeds niet te gebruiken na ons tripje met de ambulance toen ze nog geen jaar was. Ze rent niet meer bij me weg de straat over om dat eens uit te proberen. Ze stopt geen zand en tuinaarde meer in haar mond. Ze heeft – laat ik het even afkloppen – al zeker een jaar geen hele plukken haar van haar zus meer uitgetrokken.
Met haar ogen gaat het de goede kant op. In augustus gaan we weer op controle. Met het syndroom van Duane zal ze goed kunnen leven, tegenwoordig experimenteert ze voor de grap met haar oogje dat niet naar buiten kan draaien. En de sterkte verbetert dus. Met haar bril gaat het ook goed, ze vraagt vaak zelf of ze hem op mag. Onze volgende zorg worden haar amandelen. Deze week gaf de huisarts aan dat die behoorlijk aan de grote kant zijn. Aangezien ze al diverse keelontstekingen achter de rug heeft, krijgen we een doorverwijzing naar de kno-arts wanneer het weer gebeurd. Mijn lieve meisje, mijn jongste, mijn zorgenkindje en tegelijk onze grote trots (net als haar zus) met haar levendige karakter. Het is zo’n hartenbreker als ze daar zin in heeft!
En zaterdag wordt ze alweer 3! Wat gaat het toch snel en wat is dit een leuke leeftijd. Ze is inmiddels echt beste vriendinnetjes met haar zus. Samen maken ze vriendinnetjes in de buurt, of spelen ze juist heerlijk samen en genieten ze van uitstapjes. Het knalt nog geregeld, maar ze snappen nu precies wat wel en niet mag en waarom. Mijn kleine grote meis, wat houd ik toch veel van jou en wat hoop ik dat je zaterdag zult genieten van jouw dag!
Reacties
Hahahaha, lekkerrrrrr ;-)! Dat mama’s ook ergens vies van kunnen zijn snappen ze hier ook nog niet hoor :-p.
Mooi geschreven. Als je moeder wordt is dat een groot geschenk. Je wilt ze nooit meer kwijt en krijgt er “gratis” een heleboel kleine en grote zorgen bij. ’t Is een prachtig meisje om te zien, en wat een pittige tante. Heerlijk hoor, als ze wat groter worden en ze de grote wereld wat beter gaan begrijpen. Scheelt hartverzakkingen voor mama ;-). Geniet er maar van, voor je het weet gaat ze ook naar school!
Ze had vandaag ook weer een actie Dorien. Komt naar met toe met haar handjes. Ik zeg “ja, mooie nagellak heb je op hoor” wijst ze met een vingertje. Ik geef er een kus op. Zegt ze: “poep mama” jakkes, ze had even met haar vinger in haar volle luier gevoeld… Iew, daar gaf ik dus een kus op