Waarom ik moeder wilde worden

Spelend met mijn poppen, daarna mijn Barbies en vervolgens kleine nichtjes en neefjes… had ik al jong bedacht dat ik later moeder wilde worden. Dat dit een deel van mijn levensmissie is, was me al heel jong duidelijk. In mijn dromen zag ik een blond meisje dat allerlei capriolen uithaalde, waarna ik wakker schrok in een poging haar te redden. Bizar dat er nu 2 van dit soort blonde meisjes op de wereld zijn, die mij inderdaad ‘mama’ noemen.

Ik was altijd zeer gefascineerd door kleine kindjes en wilde ze dolgraag op schoot. Het bizarre is, dat met de komst van mijn kinderen daar een einde aan kwam. Nu ben ik vooral gefocust op mijn eigen lieve bloedjes. Natuurlijk vind ik het nog wel leuk om zo nu en dan met andermans baby op schoot te zitten, maar liever niet teveel. Gewoon even genieten en kroelen en daarna tot mijn eigen opluchting constateren dat mijn eigen kinderen inmiddels gelukkig zelf eten kunnen pakken, zelf hun billen afvegen op het toilet, zelf naar bed kunnen gaan en eigenlijk zichzelf heel goed kunnen redden. De tijd van slapeloze nachten, 2 kinderen tegelijk in de luiers die om en om slaapjes deden en voeding nodig hadden… was killing. Ze noemen het inderdaad niet voor niets de tropenjaren. 

Wat mij vooral heel erg leuk leek aan moeder worden, is datgene wat ik er inderdaad zo ontzettend leuk aan vind. Je voelt altijd – al in de buik – de connectie met dat kleine levende wezentje dat uit jou is ontstaan. En dat kleine wezentje help je te groeien. De ontwikkeling van hulpeloze baby naar een kind met eigen karakter, is fantastisch! Jij mag hun leerhonger voeden, ze stimuleren om een nieuwe vaardigheid onder de knie te krijgen. Jij mag alle kusjes en kroeltjes incasseren die aan het ouderschap verbonden zijn. Steeds weer ontdek je iets nieuws aan je eigen kindje en dat maakt het ouderschap zo mooi. 

Daarom geniet ik er zo van om ze van nieuwe input te voorzien. Een idee, waar ze vervolgens samen mee aan de haal gaan. Een knutselmateriaal dat elk op haar eigen manier gebruikt. Hoe ze spelen met taal en hoe wij als ouders in de babytijd overal een eigen liedje voor verzonnen. De manier waarop ze hun fijne en grove motoriek ontwikkelen omdat jij ze een bepaald speelgoed aanbied of ergens een spelletje van maakt om ze te stimuleren.

Hoe ze het fenomeen humor ontdekken. Hoe ze vragen stellen over het nut van bepaalde dingen, hoe zaken ontstaan, hoe iets werkt, welke term je voor een begrip gebruikt in een andere taal… Hoe ze aan het experimenteren gaan en zichzelf zo bepaalde vaardigheden aanleren. Hoe faalangst verandert in een wankel vertrouwen, een geslaagde poging en wat deze succeservaring met hun gezichtsuitdrukking doet. Hoe ze hun eigen mening vormen. Hoe ze hun veiligheid aftasten door jou als ouder op de proef te stellen. Hoe ze zich verwonderen. Hoe ze dromen over later.

Ik wilde graag moeder worden en had werkelijk geen idee wat me te wachten stond. De onvoorwaardelijke liefde gaat twee kanten op. Met de komst van je kind beginnen ook de zorgen, maar je ontdekt tegelijkertijd kanten aan jezelf die je nooit had gezien. 

Eens in de zoveel tijd gebeurt er iets en dan trekt het moederschap als in een flits aan me voorbij. Het invullen van een vragenlijst voor een instantie bijvoorbeeld. Heeft het kind traumatische ervaringen en zo ja welke… Pfoeh, die komen dan weer even binnen. Maar ook: op welke leeftijd zei ze haar eerste woordje… En dat woordje was toch mama, met respectievelijk 6 en 8 maanden. Wat is er bijzonder aan dit kind? Waar zit de pijn en waar zit de vreugde? Elke verjaardag beleef ik de bevallingen weer even opnieuw. Ik vind het stom als mensen trots zijn op een prestatie die niet van henzelf is, maar ondertussen voel ik me vaak apetrots op de prestaties, uitspraken of het karakter van mijn lieve dochters. Zo’n trots die gloeit van binnen. Die ervoor zorgt dat je toch even met hun vader, oma of alle vage facebook kennissen die je maar hebt moet delen hoe geweldig die kinderen zijn. 

Het moederschap kan overweldigend zijn. Overweldigend pijnlijk bij het zien worstelen van je kind, met ziekte of andere zaken. Overweldigend onnoemelijk mooi wanneer ze iets zeggen, doen of maken dat al je verwachtingen overtreft. Overweldigende liefde wanneer ze je knuffelen. Als ze bij je op schoot kruipen en met alle liefde in hun hart zeggen dat ze van je houden, terwijl je weet dat ze het menen vanuit hun tenen. 

Daarom wilde ik moeder worden. 

Had jij als kind een sterke kinderwens?

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Blogger

Marguerita

Over Marstyle

Hai, ik voel me een glitterkanon en probeer met mijn blog jouw leven op te leuken of in ieder geval een bende van glitters achter te laten Net hoe je het bekijkt. Mijn besluit is om na allerlei shit alleen nog maar door het leven te sprankelen en door mee te lezen kun jij dat ook! Mijn naam is Marguerita, ondernemer en co-ouder van 2 leuke dochters van 11 en 12 jaar. Je leest hier over intens genieten van het leven na longcovid, fijne perks, bijzondere ervaringen en de band versterken met je tieners.

Ik geef met mijn blog graag meer vuur aan je leven!

Design en lifestyleDesign en lifestyle

Recente Blogs

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Download de Marstyle App.