Je was blauw en ik houd zoveel van jou

Zeven jaar geleden alweer kwam je in ons leven. Eigenlijk was je er natuurlijk al een tijdje, in mijn buik. Je bent zo’n bijzonder kind, zo’n brok leven en intensiteit ik ben dankbaar dat jij ons leven wilde verrijken. Hoe anders had het allemaal kunnen gaan… Bij je geboorte was je blauw. En ik hield direct zo intens veel van jou.

*Bevallingsverhaal* 

Terwijl ik dit schrijf is het 10 uur. Het tijdstip waarop je vader en ik in het ziekenhuis moesten zijn. Ik liep ‘over tijd’ en had al weken harde buiken. Je grote zus zette net haar eerste stapjes. Veel tillen. Pittig. Je vader had al zijn vrije dagen daarom al zo’n beetje op gebruikt. En jij was er nog niet… 

Deed je natuurlijk om onder het sterrenbeeld Leeuw geboren te kunnen worden. Weet ik en waardeer ik. Matcht beter met het type mama dat je hebt uitgekozen: altijd in voor spontane plannetjes. Deze week zei ik het nog tegen je, naar jou hoeven we alleen maar te kijken en dan gebeurt er vanzelf iets bijzonders. Je brengt leven in de brouwerij. Je nieuwsgierigheid en spontaniteit matchen de mijne, maar af en toe moeten we ons even terugtrekken in ons eigen wereldje. Laat ons dan maar met rust.

De dag van je geboorte

We wisten toen we naar het ziekenhuis reden dat je op deze dag geboren zou worden. Daar zou mijn lieve nichtje wel voor zorgen, zij was er ook bij toen je zus geboren werd. Het plan was dat ook oma er weer bij zou zijn. Opa en oma pasten op je zus en we zouden haar bellen als het nodig was.

Vertrouwde mensen om me heen, gaf mij een gevoel van veiligheid. De eerste bevalling was er één volgens het boekje en ik was voorbereid op weer een snelle bevalling. Sneller betekent alleen ook nog intenser.

Het vruchtwater bleek bijna op, dus de vliezen werden doorgeprikt om de weeën op te wekken. Daar waren je papa en ik een beetje giechelig over. We keken wat tv, liepen rond door de balzaal van een geboortesuite. Belden een beetje met mensen om te vertellen dat het ging gebeuren… En we maakten grapjes met elkaar. Hmmm… voelde ik daar wat?

Af en toe kwam Sabine even langs om te kijken of het al op gang was. Met hier en daar een verdwaalde, maar wel steeds sterkere wee schoot het niet echt op. Ze sprak me streng toe: als het niet vanzelf gebeurt, worden de weeën kunstmatig opgewekt. Dat wilde ik liever niet.

Lunch onder de douche

Tegen twaalven kwamen de weeën gelukkig echt goed op gang en kon ik onder de douche gaan zitten om ze op te vangen. Lunchtijd. Je kent me, ik word net als jij kranky als ik dan niks eet. Dus nam ik dankbaar het aanbod aan om mijn lunch onder de douche geserveerd te krijgen. De meeste bevallende vrouwen eten niks, zo werd mij verteld. Maar ik ben niet de meeste vrouwen. En ik had honger! Tussen de weeën door at ik de lichte maaltijd op die ik kreeg. Had nog steeds honger, maar de weeën waren nu dusdanig heftig en snel dat het allemaal even niet lukte.

Ze vroegen mij of ik weer in het bevalbad zou willen om de weeën op te vangen. Maar uiteindelijk was mijn ontsluiting daar al te ver voor. Daarom werd ik afgedroogd en terug op het bed om straks te gaan persen. Mijn eigen verloskundige moest even kolven, je vader moest nodig naar het toilet en de weeën waren heel heftig nu.

Iedereen was net weg en toen sloeg het om. Ik klampte me vast aan de reling van het bed en wist niet hoe ik het had. “Ze komt, ze komt” gromde ik. Je vader rende terug de kamer in (en hij moest nog steeds nodig) en drukte op het knopje. Ondertussen probeerde ik de persweeën weg te zuchten, maar dat ging eigenlijk niet. Ik draaide op mijn zij en klampte me volledig aan het bed vast. De verloskundige en Sabine kwamen terug de kamer in gerend.

Je hoofdje stak er al een beetje uit. Het bevel klonk om recht te gaan liggen omdat mijn kindje geboren ging worden. Daar was je hoofdje al en nu werd het spannend. “Niet persen! Niet persen! Wegzuchten!” Suf van de hormonen registreerde ik maar half wat er gebeurde. “Je benen de lucht in!” Dat lukte niet echt. Ik wist ergens wel wat het betekende dat mijn benen de lucht in moesten, maar verkeerde in een roes met het wegzuchten van de weeën.

De navelstreng zat om je nek. En je zat klem met een schoudertje. 

Uiteindelijk hield Sabine mijn benen in de lucht en maakte de verloskundige een snoekduik op het bed. Ze trok je er uit. Sabine drukte de alarmbel in. Het was niet goed. Ik kreeg je wel direct op mijn buik. Zo mooi. Zo’n perfect kindje. “Wat ben je mooi!” zei ik tegen je. Direct gevolgd door: “Waarom adem je niet. Wil je ademen?” Dat was wat je nodig had. Je eerste huiltje klonk. Je was helemaal blauw, maar je liet je stemmetje horen. Nog nooit ben ik zo opgelucht geweest in mijn leven. 

Voor je vader was het een bijzonder traumatische gebeurtenis. Hij stond er bij en kon eigenlijk niets doen. Machteloos maar zo betrokken. Omdat je uiteindelijk toch zelf ging ademen, mocht hij alsnog de navelstreng doorknippen. Ik was zo van de wereld door de hormonen dat ik alles in een roes beleefde en de emoties eigenlijk niet bij me binnen kwamen. 

Je oma stierf ondertussen 1000 doden op de gang. Omdat het zo snel ging, was ze er niet op tijd bij om je geboorte mee te maken. Op de gang werd ze tegengehouden bij de balie terwijl ze het traumateam naar mijn kamer zag spoeden. Ze wist dat het voor ons was. Als moeder voel je die dingen gewoon.

Gelukkig mocht ze snel alsnog naar binnen. Op tijd voor de nageboorte. En mijn aanval van hyperventilatie. De weeën begonnen pas echt rond 12 uur en jij bent om 14.37 uur geboren. In 2,5 uur tijd. Voor een bevalling is dat best heel snel. Je bent uit me getrokken, daarom was er schade. Zes hechtingen dacht ik? Moet zeggen dat ik daar minder last van had bij het herstel dan de gescheurde schaamlip en twee hechtingen die ik bij je zus opliep. Afijn. Het ging met mij even niet zo goed. Ik kreeg zuurstof, een bloeddrukmeter en ik werd gehecht. 

Maar jij was er. Je leeft! 

Deze week schreef je mij een prachtige brief en nu schrijf ik deze aan jou.

Lieve Caileigh, samen met je zus ben je de beste en de liefste dochter van de wereld. Echt. Yes. Really. Ik voelde bij je geboorte al direct een enorme liefde voor jou. In je prachtige onvoorspelbaarheid, in je liefde voor het leven, in je intense gevoelswereld en met een niet te evenaren gevoel voor humor en avontuur maak jij met jouw aanwezigheid de wereld een stukje mooier.

Je was blauw, maar ik houd zo ontzettend veel van jou! 

Dankbaar dat je al 7 jaar in ons leven bent. Dankbaar voor alle lessen die we elkaar leren. Dankbaar voor je liefde. En blij dat je vandaag op scoutingkamp je verjaardag echt mag vieren, want anders zou je bezorgd zijn om de traantjes die nu over mijn wangen stromen.

Leef je leven lieverd! You are AWESOME!

xx

Mama