Moet ik nu heel trots zijn of me kapot schamen?

Voor de liefhebbers van de ‘mamastressmomenten’ schrijf ik de gebeurtenissen van vandaag maar even van me af. Met kinderen is het nooit saai, ze weten je constant van allerlei emoties te vullen. Ik had er net zo eentje die vergelijkbaar is aan het ‘eerste stapje’, maar dan met mixed feelings. Want moet ik nu alleen maar heel erg trots zijn, blij en dankbaar? Of zou ik me eigenlijk kapot moeten schamen?

Mijn emoties worden alle kanten op geslingerd, maar na de lieve woorden in mijn mamablogger appgroepje (dankjulliewel lieverds!) overheerst toch vooral de trots en dankbaarheid. Waardoor ik de rest van de avond met kinderen ook wat beter trok, want die was bijzonder enerverend (lezen jullie in mijn weekoverzicht wel  😛 ).

Woensdag is sowieso altijd al hectisch hier. Een halve dag school en daarna zwemles. Manlief had een bijeenkomst op het werk en zou pas na kinderbedtijd thuis komen. Gelukkig had hij de home made macaronisaus al voor me klaargezet in de koelkast. Hoefde ik dus alleen maar op te warmen, pasta erbij en komkommertje erbij en klaar.

Het liep soepel

De meisjes waren al even zoet met een knutselkit die we mogen reviewen voor de blog. Al voor zwemles aan begonnen en daarna gingen ze ermee door. Een succes dus. Heerlijk om rustig even eten te kunnen maken en de tafel dekken. Het eten ging gelukkig zonder al te veel gemekker, het was gezellig aan tafel. Super. En toen stelde ik voor dat de dames even de Vlakkies zouden opruimen (de grond lag ermee bezaaid), terwijl ik de vaatwasser zou leegruimen en inruimen. Konden we daarna het toetje samen eten. De fruitman was net aan de deur geweest, dus ze wisten dat dit frambozen en blauwe bessen zouden zijn…

Schoonmaakdrift van mijn 6-jarige

Mijn 6-jarige trok de kar en in no time hadden ze alles keurig opgeruimd. “Kom, dan gaan we verder met de knutseltafel,” zei ze tegen haar zus. Ik was ondertussen nog lang niet klaar met de keuken. Dus fijn dat ze lekker bezig waren. Er werd hard gewerkt door de dames en toen klonk het: “mama, ik wil even stofzuigen want ik vind het een rommel!” Ik heb de stofzuiger dus klaargezet. En ja hoor, terwijl ik de keuken nog altijd niet op orde had, ging ze aan de slag. De hele kamer werd netjes gestofzuigd. (Ik heb het nog wel even een beetje bijgewerkt toen ze klaar was, maar ze was echt goed bezig!) Toen toog ze naar boven om haar kamer op te ruimen. En ook die van haar zus. “Ik wil graag dat het hier netjes is.” Ik riep haar beneden om even het toetje te eten en gaf aan dat ik heel blij met haar was. Afgelopen weekend hadden ze geen zakgeld verdiend omdat we een weekendje weg waren, normaal doen ze daar altijd klusjes voor. Daarom besloot ik het nu te geven. Kleine zus koos ervoor om de plantjes water te geven, zodat zij ook iets had gedaan. Grote zus was echter flink op dreef. “Ik hoef geen zakgeld hoor mama, ik wil het gewoon opgeruimd hebben, dat vind ik fijner.”

Pffff… nou mijn tranen zaten hoog hoor! Wat een ontzettende lieverd! En ik heb natuurlijk wel zakgeld gegeven  😉 . Terwijl zij nog even door ging met opruimen, durfde ik in eerste instantie niet te gaan zitten. Moest ik niet ook blijven schoonmaken nu mijn dochter bezig was?

Maar ik was op. Op de app zei één van mijn vriendinnetjes: “Ga lekker zitten en geniet ervan!” Verwonderd, dankbaar en ongemakkelijk heb ik dat gedaan. Want daarna moest er nog een bed worden opgemaakt, 2 kinderen gebadderd en gedoucht en een paar manden was weggevouwen.  ➡

Overigens is het niet zo dat het huis een dusdanige pokkebende was en ik op mijn luie reet heb gezeten de hele dag. Maar het stofzuigen moest inderdaad nog wel gebeuren. Ik had alleen de trappen gedaan. En alle bedden verschoond. En wassen gedraaid. Gewerkt achter mijn pc. En een wastafel geboend… Maar het huis kan zeker schoner en netter en ik loop altijd achter de feiten aan wat opruimen betreft. Ik ben nogal chaotisch.

Maar pffff… dat je 6-jarige dan maar besluit om even als een wervelwindje aan de slag te gaan. Omdat ze het graag netter wil hebben én omdat ze me graag wilde helpen… Jemig de pemig. Aan de ene kant schaam ik me kapot dat ze dat nodig vond. Aan de andere kant vind ik het heerlijk dat ze me heeft geholpen. En kan ik wel janken van trots op dit kleine schepseltje van 6! Wat is het toch een mooi, lief en bijzonder meisje en wat kunnen je kinderen toch losmaken aan emoties met dit soort gebaren!

Verwonder jij je ook zo af en toe over wat een geweldig kind je eigenlijk op de wereld hebt gezet?

#trotsemama #lovemydaughter

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock